Τα τελευταία 2 χρόνια ήταν ένα πολύ μεγάλο διάλειμμα από την πραγματικότητα και τις υποχρεώσεις. Δυστυχώς η πραγματικότητα με προλαβαίνει και πρέπει να την αντιμετωπίσω μαζί με το γεγονός ότι είμαι 23 χρονών και πρέπει σιγά σιγά να δουλέψω πιο σοβαρά από τις μικροδουλείες που έκανα μέχρι τώρα. Πρέπει να αντιμετωπίσω τη μάνα μου και τον πατέρα μου και τη γραμματεία της σχολής μου και τους λογαριασμούς και τις ενοχές μου και τα νεύρα μου και την αφραγκία μου και και και και και και… Η αλήθεια είναι πως πιθανότατα δεν είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα όσο τα παρουσιάζω. Δεν αντέχω άλλο τις ενοχές και το αγχος. Θέλω να γκρινιάξω και να μην μου τι πει κανείς ούτε ο εαυτός μου (χα…ποια νομίζεις ότι είσαι?). Θέλω να μην χρειαστεί να ξαναπάω στη κωλοσχολή μου που είναι ένα ερείπιο και μισό! Θέλω να διαβάσω μόνη μου, σπίτι μου, χωρίς να με αποσπά το γκομενάκι με το Χαντζηγιάννη για ringtone, και χωρίς τη καθηγήτρια/διευθύντρια τμήματος, που δεν έχει ιδέα τι της γίνεται.(επαναλαμβάνω: ΠΟΙΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ?).
Αυτάαααα..Αύριο θα είμαι πιο αισιόδοξη και πιθανότατα να ακυρώσω όσα είπα απόψε…