Θα προσπαθήσω να είναι η πρώτη και η τελευταία τόσο προσωπική ανάρτηση.
Τους τελευταίους 2,5 μήνες βρίσκομαι σε μία πολύ δύσκολη κατάσταση. Βρέθηκα αντιμέτωπη με το χειρότερο είδος ανθρώπων, αμόρφωτοι, χαζοί, εγωιστές και εγωκεντρικοί. Κι όταν λέω αμόρφωτοι δεν εννοώ οτι δεν έχουν σπουδάσει ή ότι δεν διαβάζουν, εννοώ αμόρφοτοι κοινωνικά και στην ψυχή/καρδιά/μυαλό ή όπως το λέει ο καθένας. Άνθρωποι που δεν τους νοιάζει το ίδιο τους το παιδί, που το μόνο που θέλουν είναι να το καταπατήσουν και να του στερήσουν κάθε χαρά στη ζωή. Και προκειμένου να το πετύχουν αυτό είναι διατεθημένοι να κάνουν τα πάντα, να καταστρέψουν οτιδήποτε τους είναι εμπόδιο στα ‘αγαθά’ σχέδια τους.
Βρέθηκα σε καταστάσεις και είπα πράγματα που με έκαναν να σιχαθώ τον ευατό μου, να μην πιστεύω πως έφτασα στο σημείο να ξεστομίζω τέτοιες σκληρότητες.
Έμαθα πράγματα που ούτε φανταζόμουν ότι μπορούν να συμβούν και είδα άλλα τόσα.
Το συμπέρασμα μου είναι πως κάποιες φορες, για τους Χ λόγους κάποιοι άνθρωποι μπορούν να γίνουν πολύ επικίνδυνοι και ότι γύρω μας κυκλοφορούν πολύ άρρωστοι ψυχικά άνθρωποι που χρήζουν ψυχιατρικής βοήθειας.
Όπως είπε μία πολύ αγαπημένη φίλη ‘η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει’. Αλήθεια πόσους μήνες κάνει να γυρίσει λίγο και προς τα εδώ?