Τι όμορφες ταινίες που βγαίνουν ακόμη.. Τόσο έξυπνες με χιούμορ και συγχρόνως λίγο depressing, αλλά με καλό τρόπο(αναφέρομαι στο “Vicky Cristina Barcelona”). Θα ήθελα μία τέτοια ταινία την εβδομάδα, ένα block buster τύπου “wanted” (αυτή με την Αντζελίνα Τζολί) και μία ταινία Coen (είτε κωμική είτε δράμα δεν έχω πρόβλημα). Ά και μια ρομαντική κομεντί φυσικά. Για τις υπόλοιπες μέρε; τις εβδομάδας θα επιθυμούσα ατελείωτα επεισόδια από τις αγαπημένες μου σειρές. Έ, φανταστικέ θεέ της εικόνας?
Αυτααααά, πάω επιτέλους για ύπνο..

Ακολουθόντας το κάλεσμα της miss Happy Days, παίζω κι εγώ το “μπλογκοπαίχνιδο”. Να διαλέξω, 5 ερωτήσεις που θα έκανα σε έναν φιλόσοφο, σ’ έναν παλιό έρωτα, σ’ ένα μέντιουμ, σ’ ένα παιδί, και στον καθρέφτη μου.

1) Σε έναν φιλόσοφο: υπάρχει το supernatural; (δεν βρήκα την ελληνική λέξη)

2) Σε έναν παλιό έρωτα: Γιατί είσαι τόσο αρνητικός;

3) Σε ένα μέντιουμ: Θα έχω ποτέ λεφτά να πάρω ότι θέλω;

4) Σε ένα παιδί: Πως σε λένε;

5) Στο καθρέφτη μου: Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου αλήθεια έχω παχύνει;

Άκουσα μία συζήτηση στο τράμ πρίν λίγες μέρες, 2 κοπελίτσες γύρω στα 17-18, για το πόση σημασία έχει η εμφάνιση, το ντύσιμο και οι ακριβές μάρκες ρούχων. Ως θυληκό μπορώ να πω ότι το ντύσιμο έχει σημασία, και μάλιστα μεγάλη. Όποια γυναίκα πεί το αντίθετο λέει ψέματα, ακόμη και ή πιο ατημέλητη το κάνει εσκεμμένα οπότε για αυτήν έχει κάποια σημασία. Το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα που επέλεξα να ζώ είναι πως τα ακριβά ρούχα έχουν μεγαλύτερη σημασία από το στύλ ή την αισθητική. Είσαι φτασμένος, έχεις στάτους αν φοράς ρούχα εκατοντάδων ευρώ, οδηγείς κάποιο είδος τζίπ (πόσο σιχαίνομαι τα τζιπ) και φυσικά έχεις πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια (δεν έχω κάτι με τα μπουζούκια, απλά δεν μαρέσουν).Η επιδειξιομανία σε αυτή τη χώρα με αποδιοργανώνει. Σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό πριν 2 χρόνια σοκαρίστικα όταν στο δρόμο και οι πιό ”καλοντυμένες” ντυμένες κοπέλες ήταν πιό ”νόρμαλ”, στην Ελλάδα οι ”καλοντυμένες” είναι κάτι ανάμεσα σε στελέχη εταιριών και έτοιμες για μπουζούκια. Και εντάξει, ο καθένας φοράει ότι θέλει και δεν τον κρίνουμε αλλά το να σε μεταχειρίζονται διαφορετικά επειδή δεν είσαι κάποιος,δεν οδηγείς αμάξι και το ρούχο σου κόστιζε 20 και 30 ευρώ το σιχαίνομαι.
Μην μιλήσω για τα καταστήματα που αν δεν αγοράζεις τηλεόραση πλάσμα δεν σε εξηπηρετούν… Ρε φίλε έχω τηλεόραση (κι ας μην είναι πλασμα) ένα πιστολάκι ήρθα να πάρω… Λεφτά θα σου δώσω κι εγώ… Το καλύτερο το χω ακόυσει στα ΙΚΕΑ όταν πριν ένα χρόνο μετακόμισα και πήρα κάποια έπιπλα, στο ταμείο η κοπέλα μου έλεγε και τις 3 φορές που επισκεύτηκα το κατάστημα ”και τώρα θα περάσετε στη ζώνη φόρτωσης να φορτώσετε τα πράγματα στο αμάξι σας…” γιατί είναι δεδομένο πως έχω αμάξι. Μην με παρεξηγήτε αγαπώ πολύ αυτή την χώρα και μαρέσει να ζω εδώ (και η Αθήνα είναι η αγαπημένη μου πόλη by far) απλά κάποια πράγματα με ενοχλούν λίγο ή μάλλον με θλίβουν.

Απορία: Γιατί οι γυναίκες παρανοούν???Γιατί εγώ παρανοώ…? Και το χειρότερο είναι οτι δεν το συνειδητοποιώ, λες και είμαι possessed… Λες και ο θεός έχει προνοήσει γι’αυτό. Ένα ακόμη δωράκι (μαζί το pms και τους πόνους του τοκετού) για να τυρρανιόμαστε αιωνίως. Είναι τόσο εύκολο για τους άντρες που τα περισσότερα πράγματα είναι απλά. Τους αρέσει κάτι το κυνηγούν, δεν τους αρέσει κάτι το κόβουν μαχαίρι. Δεν έχει αλλά, ίσως, αν και άλλες τέτοιες μπούρδες! Νομίζω ότι περιπλέκουμε(ω) τη ζωή χωρίς ιδιαίτερο λόγο, just cause I can! Και η ειρωνία είναι πως το ξέρω ότι είμαι παράλογη! Ελπίζω να λειτουργεί ως ελαφρυντικό… Όχι ε?

Χμμμ…Πρώτη φορά γράφω blog και είναι λιγο αμήχανα…Υποθέτω με τον καιρό να βρω το κόλπο. Βασικά μου φένεται περίεργο να είναι σε κοινή θέα οι σκέψεις μου. Είναι λες και κάποιος έχει βάλει μικροφωνάκι στο κεφάλι μου και ένα σετ ηχεία στο μπαλκόνι για να ακούνε όλοι… Απ’την άλλη βέβαια όταν διαβάζω τα blogs των άλλων δεν μου φαίνονται αξιοπερίεργα η κάτι φρικαλέο so I guess it won’t hurt.