So I decided that in order for this blog to seem still alive I will post a few snaps from last spring until about a month ago… As I still cannot find the time to upload proper posts I have decided that for the moment I will post snapshots (which are very often taken with my phone)! Enjoy 🙂 First spring coffee under the sun!! Easter Sunday (a big deal in Greece) and little brother woke up late The rollings on cement Summer full moon can be majestic It gets so humid in the summer that the road is literally shining When autumn comes and it gets a little gold she always comes to sleep in the bedroom. As for the rest of the year she doesn’t care about us Making pomegranate liqueur for Christmas! The easiest gift, recipe here! I woke up to this… Cute and scary at the same time! Don’t let looks deceive you he is a little devil! Sunbathing after the storm Oh hi, are you sitting on the computer? Oh well I’ll sit on your keyboard… Yum yum!!
Nothing special, just testing my new nikon D3100, which is of course a lot better than my previous nikon D40!! But I am still unsatisfied with the high iso noise, I think that I will never be ok with the digital noise, it bothers me too much… Anyway enjoy!
I Said, Hey baby/ Take a walk on the wild side/ And the colored girls go / Doo do doo do doo do do doo..
Στάσου μύγδαλα…
Τελευταία έχω χάσει το ενδιαφέρον μου σε αυτή την πόλη, φωτογραφικα τουλάχιστον.. Βέβαια παραμένει μια από τις αγαπημένες μου πόλεις, αλλα όσο περνάει ο καιρός με δυσκολεύει όλο και περισσότερο να μένω εδώ.
Just before the holidays the city is always full of (annoying) people shopping like it’s their last day on earth.. It’s everywhere crowded and asphyxiating and what’s worst is that people do not seem happy or having fun, it’s like the act of shopping is a torture to them, an obligation… I don’t know, but I always felt that shopping is supposed to be something fun, evil yet fun… Well anyway…
Χθές βρέθηκα στο Athens Digital Week. Πολύ όμορφη μέρα για βόλτα και ειδικά στο Γκάζι ήταν υπέροχα!
Είχε διάφορους περίεργους υπολογιστές. Αυτός μου φάνηκε λίγο κιτς…
Σήμερα πήγα στη σχολή μου να γραφτώ και επειδή είχα να πάω ένα χρόνο απ’ ότι φαίνεται κάποια πράγματα είχαν αλλάξει στη διαδικασία εγραφής. Πράγματα που φυσικά η ‘ευγενέστατη’ κυρία της γραμματείας δεν μου ανέφερε στο τηλέφωνο… Οπότε για μλια ακόμη φορά θα πρέπει να ξαναπάω γι’αυτό και μόνο το λόγο μέχρι εκεί… Πάντως είχα καιρό να πάω και μ’έπιασε κατάθλιψη…Είναι φρίκη η κατάσταση της σχολής, μιζέρια, βρωμιά και παιδαρέλια…χεχεχχε ξέρω γίνομαι κακιά… Αλλά οι κοπέλες φαίνονται αγάμητες και τα αγόρια γκέι. Μην με παρεξηγήτε ξέρω ότι υπάρχουν και συμπαθητικοί άνθρωποι αλλά σπάνια τους συναντώ σε αυτόν τον ‘υπέροχοχο’ χώρο που ξεχιλίζει από ‘σοφία’ και ‘δίψα για γνώση’. Anyway μετά πήγα βόλτα στο κέντρο και ιδού:
Lil brotha
Σημαντική απορία (ναι το ξέρω έχω πολλές..): Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ υπερηφάνιας και αλαζονείας? Είναι αυτοί οι άνθρωποι, που τελευταία συναντώ όλο και πιο συχνά, που πιστεύουν πως έχουν ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο σε ότι και αν πουν και κάνουν. Είναι τόσο εκνευριστικά απόλυτοι και αυταρχικοί που δεν συζητάς μαζί τους. Νιώθουν τόσο σημαντικοί και γαμάτοι, λεσ και είναι αυτοί και άλλος κανένας. Αντιμετωπίζουν τους πάντες και τα πάντα με μια ειρωνεία και ‘σοφία’ που δεν περιγράφεται.Είναι αυτοί οι άνθρωποι που παίρνουν τα πάντα ποοοοολύυυυυυυ σοβαρά λες και χειρίζονται κάποιο ευαίσθητο βιολογικό όπλο…
Νομίζω πως αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο ανασφαλείς που με αυτό το τρόπο διακαιολογούν την ασημαντότητα και τη μικροπρέπεια τους, εγώ τουλάχιστόν την αναγνωρίζω και την δέχομαι δεν την πλασάρω ως κάτι γαμάτο!
Εγώ βέβαια είμαι χειρότερη διότι στις πρόσφατες συναναστροφές μου με τέτοιους ανθρώπους δεν αντέδρασα στην συμπεριφορά τους και το μόνο που κατάφερα να κάνω είναι να φύγω απλά μακρια τους, Στην πραγματικότητα νιώθω λίγο looser , απλά στη παρούσα φάση δεν είχα την όρεξη και το κουράγιο να αντισταθώ. Οπότε καλά να πάθω! Τουλάχιστον την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να θέσω όρια από την αρχή, καθώς τέτοιοι άνθρωποι είναι πολύ ψυχοφθόροι…
Αυτά είχα να πώ (στα 2 άτομα που διαβάζουν αυτό το υπέροχο και super happy blog)
Tadaaaa
Σήμερα είμαι άρρωστη και ένας Θεός (κι ο φίλος μου) ξέρει πόσα νεύρα έχω. Με τρελαίνει αυτός ο πονόλαιμος και ο ελάχιστος πυρετός, όχι αρκετά άρρωστη ώστε να κουλουριαστώ στο κρεβάτι και να μην κάνω τίποτα αλλά ούτε αρκετά καλά για να κάνω αυτά που θέλω. Κάθομαι στο pc από το πρωί που ξύπνησα και βλέπω μια νέα σειρά που κατέβασα η οποία τελικά είναι ψιλομούφα και παράλληλα χαζεύω το ίντερνετ και ανεβάζω χαζοπόστ.
Αυτά….
Πάω να φάω σουπίτσα και να δω μήπως ανέβηκε ο πυρετός
Τα τελευταία 2 χρόνια ήταν ένα πολύ μεγάλο διάλειμμα από την πραγματικότητα και τις υποχρεώσεις. Δυστυχώς η πραγματικότητα με προλαβαίνει και πρέπει να την αντιμετωπίσω μαζί με το γεγονός ότι είμαι 23 χρονών και πρέπει σιγά σιγά να δουλέψω πιο σοβαρά από τις μικροδουλείες που έκανα μέχρι τώρα. Πρέπει να αντιμετωπίσω τη μάνα μου και τον πατέρα μου και τη γραμματεία της σχολής μου και τους λογαριασμούς και τις ενοχές μου και τα νεύρα μου και την αφραγκία μου και και και και και και… Η αλήθεια είναι πως πιθανότατα δεν είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα όσο τα παρουσιάζω. Δεν αντέχω άλλο τις ενοχές και το αγχος. Θέλω να γκρινιάξω και να μην μου τι πει κανείς ούτε ο εαυτός μου (χα…ποια νομίζεις ότι είσαι?). Θέλω να μην χρειαστεί να ξαναπάω στη κωλοσχολή μου που είναι ένα ερείπιο και μισό! Θέλω να διαβάσω μόνη μου, σπίτι μου, χωρίς να με αποσπά το γκομενάκι με το Χαντζηγιάννη για ringtone, και χωρίς τη καθηγήτρια/διευθύντρια τμήματος, που δεν έχει ιδέα τι της γίνεται.(επαναλαμβάνω: ΠΟΙΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ?).
Αυτάαααα..Αύριο θα είμαι πιο αισιόδοξη και πιθανότατα να ακυρώσω όσα είπα απόψε…
Άκουσα μία συζήτηση στο τράμ πρίν λίγες μέρες, 2 κοπελίτσες γύρω στα 17-18, για το πόση σημασία έχει η εμφάνιση, το ντύσιμο και οι ακριβές μάρκες ρούχων. Ως θυληκό μπορώ να πω ότι το ντύσιμο έχει σημασία, και μάλιστα μεγάλη. Όποια γυναίκα πεί το αντίθετο λέει ψέματα, ακόμη και ή πιο ατημέλητη το κάνει εσκεμμένα οπότε για αυτήν έχει κάποια σημασία. Το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα που επέλεξα να ζώ είναι πως τα ακριβά ρούχα έχουν μεγαλύτερη σημασία από το στύλ ή την αισθητική. Είσαι φτασμένος, έχεις στάτους αν φοράς ρούχα εκατοντάδων ευρώ, οδηγείς κάποιο είδος τζίπ (πόσο σιχαίνομαι τα τζιπ) και φυσικά έχεις πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια (δεν έχω κάτι με τα μπουζούκια, απλά δεν μαρέσουν).Η επιδειξιομανία σε αυτή τη χώρα με αποδιοργανώνει. Σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό πριν 2 χρόνια σοκαρίστικα όταν στο δρόμο και οι πιό ”καλοντυμένες” ντυμένες κοπέλες ήταν πιό ”νόρμαλ”, στην Ελλάδα οι ”καλοντυμένες” είναι κάτι ανάμεσα σε στελέχη εταιριών και έτοιμες για μπουζούκια. Και εντάξει, ο καθένας φοράει ότι θέλει και δεν τον κρίνουμε αλλά το να σε μεταχειρίζονται διαφορετικά επειδή δεν είσαι κάποιος,δεν οδηγείς αμάξι και το ρούχο σου κόστιζε 20 και 30 ευρώ το σιχαίνομαι.
Μην μιλήσω για τα καταστήματα που αν δεν αγοράζεις τηλεόραση πλάσμα δεν σε εξηπηρετούν… Ρε φίλε έχω τηλεόραση (κι ας μην είναι πλασμα) ένα πιστολάκι ήρθα να πάρω… Λεφτά θα σου δώσω κι εγώ… Το καλύτερο το χω ακόυσει στα ΙΚΕΑ όταν πριν ένα χρόνο μετακόμισα και πήρα κάποια έπιπλα, στο ταμείο η κοπέλα μου έλεγε και τις 3 φορές που επισκεύτηκα το κατάστημα ”και τώρα θα περάσετε στη ζώνη φόρτωσης να φορτώσετε τα πράγματα στο αμάξι σας…” γιατί είναι δεδομένο πως έχω αμάξι. Μην με παρεξηγήτε αγαπώ πολύ αυτή την χώρα και μαρέσει να ζω εδώ (και η Αθήνα είναι η αγαπημένη μου πόλη by far) απλά κάποια πράγματα με ενοχλούν λίγο ή μάλλον με θλίβουν.